OSTEGUN BELTZA

Kaixo balorezale,

Askotan idatzi dugu kirolari buruz eta, horren inguruan hausnartuz, hainbat balore plazaratu egin dira (solidaritatea, laguntasuna, umiltasuna, zintzotasuna...). Aste honetan, aldiz, beste ikuspegi batetik begiratu behar dugu kirolarekin lotuta dagoen egoera bat.

Bart, Athletic-ek Moskuko Spartak-en kontra jokatu zuen UEFAko Europa Leaguen. Astean zehar hainbat abisu egon dira zale errusiar extremisteei buruz eta beraien gaiztakeriak nolakoak diren ikusteko aukera anitz izan ditugu komunikabide guztietan, baita sare sozialetan ere. Oso zaila izan da ezer ez ikustea.

Herenegun, Bilboko bi ikastetxek, San Mamesetik gertu daudenez, eskolaz kanpoko ekintzak, eta baita klaseak ere, bertan behera uztea gomendatzen zuten, errusiar zaleekin arazoak egotekotan umeak arriskuan egon ez zitezen.

Hiriburuko kaleetan ehunka polizia ikusi ditugu, ia-ia borrokarako prest, zale euskaldunak zein errusiarrak gaiztoengandik babestu ahal izateko. Bai lagun, errusiarrak ere, astelehenetik gure artean hainbat Spartakzale egon baitira Bilboz gozatzen inori kalterik egin gabe eta, noski, beraien segurtasuna ere jokoan zegoen. Zergatik? Hemengo zalegoaren parte bat ere extremista delako eta borrokatu nahi omen zuen.

Gauzak horrela, partidua hurbildu ahala, iskanbilak sortu egin ziren Gasteizen zein Bilbon. Azkenean, partidua hasi baino lehen, irudi penagarri eta triste baino tristeagoak ikusi ziren. Su artifizialak, kolpeak, irainak... liskar galanta egon da San Mames alboan eta, partiduaren atsedenaldian, berri tristeena jaso genuen, Ertzain baten heriotza, hain zuzen. Antza, ez zen kolpe baten ondorioz izan, baina berdin dio. Zer dela eta pertsona bat hil behar da kirol ikuskizun batengatik?

Irudi hauek, guretzat, iraganeko irudiak ziren, baina ez da horrela. Kirol profesionala eta bertan sortzen den norgehiagoka aitzakia baino ez da liskartientzat eta hauek astero plazaratzen dute beraien krudeltasuna munduko bazter guztietan. Gauza bakarra dago argi: kirol ikuskizunetara borrokatzera doazenek ez dute kirola edo taldea maite, bakarrik indarkeria, eta gure zelaietatik eta kaleetatik at egon beharko ziren. Berdin dio errusiar, ingeles, espainol edo euskalduna izatea. Beraientzako lekurik ez da egon behar.

Pasa den urtean aurkeztu genizun moduan, indarkeriari txartel beltza atera behar zaio:

Orain, alde batera utziko dugu "kirola" eta gure nagusiengana hurbilduko gara.

Atzo goizean, estatuko hiriburu nagusietan, erretiratuak kalera atera ziren pentsio duinak eskatzera. Azken 5 urteotan, guztira, beraien bizizaria %1,25a baino ez da igo, hau da %0,25 urte bakoitzean.  IPCak (gauzen prezioa), aldiz, %2,1a igo da 2013tik hona, hori elektrizitatearen eta gasaren prezioa kontuan hartu gabe.
Zer esan nahi du honek? Demagun 2013an erretiratu batek 600€ko pentsioa zeukala. Bere pentsioa, gaur egun, 607,5€koa izango zen eta, noski, 7,5€k ez du ematen gauza guztien prezioen igoerak ordaintzeko.

Gure nagusiek gero eta pobreagoak direla salatu nahi dute eta bizitzaren prezioaren igoera bera beraien pentsioak izateko eskatzen dute.

Hemendik, gure solidaritatea eskaini nahi diegu nagusi guztiei. Ba al da posible, bizitza osoa lan egin eta gero, zergak ordaindu ondoren, hain pentsio baxuak izatea? Nola bizi daitezke gure aiton-amonak? Nork bermatzen ditu beraien eskubideak? Madrilgo gobernutik, gainera, irain bat jaso egin dute orain dela gutxi. Presidentearen hitzetan, bizitzan zehar aurreztu behar da jubilaziorako. Eta hori dio pentsionisten itsulapikoak, guztion artean bete dugun hori, bankuak eta entrepresa pribatuak salbatzeko husten duen bitartean. Hura bai komiko ona. 

Blog txiki honetatik omenaldia egin nahi diegu nagusiei. Zuek bai izan zaretela eredu aparta giza eta langileen eskubideak lortzeko borrokan. Zuen alde gaude. Gora nagusien borroka!